西語閱讀:《道德經(jīng)》西班牙語版 中西對照閱讀 39

字號:

Capítulo 39
    Desde la antigüedad estos alcanzaron el uno:
    el cielo lo alcanzó y se hizo puro,
    la tierra lo alcanzó y se hizo tranquila,
    los dioses lo alcanzaron y se hicieron espirituales,
    los valles lo alcanzaron y se hicieron llenos,
    los seres lo alcanzaron y nacieron y crecieron ,
    los jefes y los reyes lo alcanzaron,
    y se hicieron modelo recto para el mundo.
    Sin la pureza el cielo se habría partido,
    sin la tranquilidad la tierra se habría deshecho,
    sin la espiritualidad los dioses habrían desaparecido,
    sin la plenitud los valles se habrían agrietado,
    sin la vida los seres habrían perecido,
    sin la rectitud los jefes y reyes habrían caído.
    Por eso, lo valioso tiene su raíz en lo vil,
    y lo superior tiene su raíz en lo bajo.
    Así los jefes y reyes se llaman a sí mismos
    huérfano, indigno y pobre.
    ¿No es esto prueba de que consideran lo vil como raíz?
    ¿O acaso es de otra manera?
    La más alta alabanza es la no-alabanza.
    No se debe querer ser jade extraordinario
    sino piedra ordinaria.
    翻譯
    昔之得一者:天得一,以清;地得一,以寧;
    神得一,以靈;谷得一,以盈;侯得一,以為天下正。
    其致之也,謂天無以清,將恐裂;謂地?zé)o以寧,將恐發(fā);謂神無以靈,將恐歇;
    謂谷無以盈,將恐竭;謂萬物無以生,將恐滅;謂侯王無以正,將恐蹶。
    故貴必以賤為本,高以下為基。
    是以侯王自謂孤、寡、不谷。
    是其以賤為本也?非歟?
    故致數(shù)輿,無輿。
    是故不欲琭琭若玉,珞珞若石。